— NQlv
W
ihn.
yt:
duß duhe
hyraud
dug“
.
!,
W
Id.
Ind goht
hut.
hichn
stickn,
G'sel
döirt
abböset
ant'n
ell
n
vell.
N,
14
4:
— 161 —
Suh geiht der Dokter vull Vertraua
Nau fort, b'sorgt seini andern Gäng'.
In Boaderg'sell'n thout 's scho graua
Den werd vur Oangst es Herz ganz eng.
Allah es mouß amoal su sei,
D'rum geiht 'r, kafft sei Woar g'schwink ei.
Doch bis er is' zon Krämer kumma,
Haut er dös Ding vergess'n scho,
Und haut statt Lein an Leim mit g'numma
Und geiht nau mit zon Krank'n noh.
Läßt 's Feuer schür'n und kocht den Leim
Der zöigt si wöi a Gerscht'nschleim.
Su thout 'r nau die Spritz'n füll'n,
Und fängt halt zon klystier'n oh.
Der Moh der thout vur Schmerz'n brüll'n
Der lafet, wenn er könnt', dervoh.
Der Boadersg'sell schreit: „„Thou Er stat
„„Denn döi Klystier is' fei probat““.
Ditz ober nauch dreivert'l Stund'n,
Wöi dös Klystier nau hart is' wur'n
Wos dau der alt Moh haut empfund'n,
Der häit bal sei Verstand verlur'n.
s Ingweid haut si ganz verschleimt,
Und außen rum woar all's verleimt.
Ditz läßt mer g'schwink in Dokter hul'n
Und wöi der untersouch'n thuut,
Suh steiht er dau als wöi af Kuhl'n,
Er haut sie nimmer kennt vur Wouth,
Und schreit vur Zurn wöi a Bär:
„Holt mir nur gleich den Kerl da her!“
7