92
ör. Meier.
S’iß wauhr, es if nit dDerlabt,
Sollt mahna doch, es treibet
Ihn fho die Sorg* um uns bald ham
8 follt! ahdn doch röcht fränfn —
Er wahß, daß mir allzwou bafamım
Dan goar nichts anderfchft denfn
Al8 wii dei O’{chicht fih end'n thout.
Dis Fohn ib kam Verwartn.
Anna
30 glab Fra Mutter, 8 geiht nit geut]
3b dos wuhl Hoffning g’hatt’n.
Allah, ih Fenn’ halt dau- mein Mob, |
Und ab fei gouta Seitn.:
30 wett’, er nehmt von din nir od —
Und thout fih-eih noh ftreitn!
Sis röcht wuhl! Wenn er ober ner
20h unfer Loag bedenfet;
Und nehmets ob, wos ihn der Herr
Dort als Belohning fchenket.
Se. Meier.
Röcht hHob’n8 wuhl! Mer mdifn halt
Seduldi feid — und hoffn.
Mun a.
Mir if fü angft! — Kummt er nit bald,
Nau haut'n a’'wiß wos troff'n.