ai] Inlustris academiae Friburgensis 
gymnasiarchae ceterisque 
senatoribus prudentissimis 
Philippus Engentinus 
SD. 
Nescio quo fato accidat, viri optimi, ut simulatque 
poemata mea in lucem prodire cupiunt, aut sinistro 
sidere jam perfecta exeipiantur aut, quod magis doleo, 
sub incude librarii turpissime depravata in manus 
hominum veniant. Quorum alterum priore anno per- 
quam egregie sensi. Cum enim epithalamium lusissem in 
mille et quadringentos versus diffusum idque nuptiarum 
illarum auctori, principi, spe uberioris praemii obtu- 
lissem, non tamen sine maximis expensis (equester 
enim eius principis aulam tum quaerebam, quod 
paternos lares eram petiturus) illie tam insigni munere 
donatus abscessi (dii boni, quam sunt principes quidam 
nostri saeculi amusi), ut paulum afuerit, quin equum, 
vectorem meum, vendere cogerer: adeo raro sunt 
equites poetae, ut etiam comitibus Musis et Apolline 
munera diu ante oblata retinere nequeant. Succurrit 
tunc mihi non multum lKberaliter tractato Martius 
meus, quem forte fortuna itineris comitem inveni. 
Quare etiam tum mihi ipse irascebar, quod tantum 
operae in rem perinde non fructuosam impendissem. 
Porro si meum ipsius consilium secutus e campis 
Thessalieis, ubi pro concordia cum Centauris laborabatur. 
‘0 
[15 
20 
5