* 
48 — 
Döi wäscht scho aff'n Körchaweg, bis in die Körring nei; 
Wenn ner Ans mit 'ra plaudern thöt', so schlaufet' ss doch 
nit ei. 
Assötta, döi scho Vurmittog ban Leut'n keih'rt ei, 
Döi all ihr Sach on Nog'l hängt, dös mog a hübscha sei. 
Sie feiert niet, sie strickt derzou an Strumpf für ihr'n Moh; 
Dös möiss'n röchti langi sei, — sie strickt a Jauh'r droh. 
Wenn Mancha oft nix z'lös'n häit', wos fanget' s' denn nau oh? 
Daß s' aff der Welt nirx sorg'n will, döstwög'n haut s' an Moh. 
Die Mad waß oft um zehna nit, wos s' koch'n soll z'Mittog, 
Und wenn sie s' fraugt, so schönd't sie s' no, kon s' koch'n 
öziz, wos s' mog. 
Und Ana, o verzeih' mer's Gott! a sötta wenn i häit', 
Döi glei mit all'n Leut'n zankt, su bald als s' fröih afsteiht, 
Döi zankt 'n ganz'n langa Tog, wall ss't oft in Schlauf no 
zankt; — 
Asolcha haut mei Vetter kröigt; ih häit' mi brav bedankt! 
Is dös a schöina junga Frau haut ah an hübsch'n Moh, 
Hiz sog'n d' Leut', er g'fällt 'ra niet; geiht's ihna denn 
wos oh? 
Wall s' g'wieß a poar Herr Vettern haut 2 Dos koh jo mügli sei. 
Döi bleib'n jo nit eiwi dau, sie keih'rn jo ner ei. 
A junga Frau wenn 'eifern thout, dös läßt mer no su göih; 
Bald ober siebezk Jauh'r alt und eifern, dös is schöi. 
Denn wenn der Moh an anzismaul ner in die Kuch'n sicht, 
So möcht' döi Alt' a Messer scho, wou s' Alles mit dersticht. 
Oft eifert Ana ganz umsunst', sie häit' 'n bravst'n Moh. 
Dau kummt a Bröif, sie macht'n af und sicht'n goar nit oh;