123
Ur. 47.
Der Pfeifenkopf.
Es woar a Beck'nmaster höi,
A Bärger, ganz gout droh;
Der haut dös ahnzi Laster g'habt,
Daß er gern raucht der Moh;
Die Pfeif'n haut er, wöi mers will,
Dauzou is ihn ka Toaler 3' viel,
Déöi wou ihn g'föllt, döi kaft er.
Su haut er g'habt an Pfeif'nkupf
Höi vo an KRünstler g'moalt;
Dös woar sei Stolz, — haut er den g'raucht,
Nau haut er ner su g'stroahlt;
Er freut si wöi a klang Bou,
Haut mer ihn oh doi Eiher tou
Und tout dös G'mäl betracht'n.
Im „Schwänla“ is er Stammgast g'west,
On Uf'n woar sei Sitz;
A Schreinamaster sitzt neb'n droh,
Bekannt durch schlechti Witz. —
Amoal wöi s' hock'n ah basamm,
Bewundern den schöin Rupf all zamm,
Zöigt der ganz still sei Messer.
Und wöi der Beck'nmaster g'rod
Nit af'm Schreiner schaut,
haut der vo den sein schöina Kupf
„Os Rnöopperla“ weg g'haut. —
A