— 137 —
Diz bift’t*) er’n, fagt: Herr Nachber Höi!
Wii mouß denn i döS Ding verftöih, —
S& Jied’ Ihn doch Ju mandı'n Tog, —
Daß Cr mi nimmer gröiß’n mog?
Der Houter jagt: CErlab’n S’ ner,
Dil Sach geiht ganz natürli her:
Mir g’fält’S halt niet, — mos Joll it Isig’n? —
Mein Hout no vur mein Hout rohzöig'n.
Die friedfide Nadhbarfhaffk.
S hob’ a roara Nacdhberichaft,
Ka Joldja agit’S goar niet:
Dau maß mer nir von Zankf und Streit,
Dau is ner immer Fried.
Wenn fi a Haner Mipßverftand
AB Freund{Haft zeig'n ihout,
No eihH die Sunna untergeiht,
8 Alles wider aout.
Wenn Ans an gout’n Biffn Haut,
VBerfoucht’n ’3 Ander ah;
Und wer wos Gout’3 zon eff’n Haut,
Der iEt’3 qoar nit allah;
Dau |hikt mer glei in D’ Nacdhber{haft
Und läßt no bitf’n 1qSi:
8 Toll do Ans fu gütt jet
Und her zon Cjii’n qöth.
*) „bit“, ein Anruf um Jemand aufmerkfjam zu machen.