— 192 — 
Er nennt dau seini G'vattern her, 
An ganz'n Bünd'l Leut'. 
So sog' i: Herr, wöi haut Er denn 
Döi Leut' su zammabroacht? 
Ja, sagt er, Herr, dös is halt wos, 
Dau wou mer Kan drum fraugt. 
Mei Frau haut dreizi Kinder g'hat, 
Denn achta löb'n no; 
A Moh, der dreizi Gpvattern g'winnt, 
Dös is doch g'wieß a Moh? 
Dau git's scho Leut', döi klog'n drum, 
Und ih hob' drüber g'lacht: 
J hob' mer scho an gout'n Tog 
Ba jeder Kindtaf g'macht. 
J hob halt denkt: Oiz is's asu; 
Die Woar is amaul dau, 
Wennst' ah a Glösla meih'r trinkst, 
Dös macht nit oarm nau; 
Und hob' ah scho an gout'n kafft, 
J hob' scho g'wüßt vurher, 
Daß i aß lauter Hüflichkeit 
On manst'n trink'n wer'. 
Denn, Herr, für meini G'vatterleut' 
Hob i scho fleißi g'sorgt: 
Wörd oft ba derer G'leg'nheit 
In wöi viel Häusern borgt; 
Subald i ner wos g'wittert hob' 
Von derer löib'n G'schicht, 
Hob' i dös bißla Göld awal 
Vurher scho zammag'richt't.