54
Die BerwechsiIung.
2A Sind werd Fronk und fterbt bald draf,
Mer braucht wuhl dau fan Löh’nslaf,
Doch des. werd jedes fügn eib,
Des Kind mouß doch beavob’n fet.
In Dabd'nd vurber pukt mer’s fchöi
In’8 Särgla neih, mit vieler Möih,
Und nau in andern Tog um zwa
Dau fummt der Taudt’narober ab.
Der macht dau nit viel Umftänd? mit,
Die Seilfrau ober mit ihı'n GO’ried —
Di hält don goutn Mob noh_af
Und läft nobmoal die Stöia'n naf.
Und hublt die Mutter roh von Kind,
DSt greint, Diz fagt die Seilfrau g'fhwind:
„Hob’n’8 doch des. Näbala nohH neih
Iu’8 Särgla g'legt? Denn d6ö8 mouß feih!"
Der Taudkngrober ober brummt:
„Bis döi diz mit dön Noab’l fummt
Mouß ih Sig noh a wail dau ftöih,
Und Fönnt diz fo vurn Thur draus. qöih!
Allah, die Mutter if gleihH dan,
Dau iß der Taudtngrober fraub,
Sie legt a Räftla 3’ Foußn neib,
Drinn mouß von Kind der Noab'l feib