—
184 —
Der Boder streicht gleih Pflaster af,
Doch mouß derbei er lachen,
Daß ihn — er kon g'wieß nix derfür, —
Derbei die Ripp'n krach'n,
Und sagt: „Daß mir 's doch jeder g'labt,
„Suh ho bis öitz i kan' verpappt!“
D'rum thou si jeda Beck'nmad,
Dau droh a Beispiel nehma,
Denn kummt a suh wos unter d'Leut'
Nau möißt Ihr Euch ner schöma.
Laußt 's Pulver steih, seid nit suh dumm
Und bringt Euch weg'n an Hoansgörg, um!
* —
Das vergessene Fleisch.
— — — —
A g'wießer Moh, der is' amoal,
In G'schäft'n halt ausganga,
Daß Aner dau bal hamgöih koh,
Dös koh mer nit verlanga.
Er haut si dau und dort verweilt,
Suh haut 'n der Mittog ereilt.
No denkt er: „Heunt haust Appetit
„Und dös amoal an g'scheid'n.
„Es git wuhl Supp' a Flasch heunt ner,
„Doch haut 's nix zo bedeut'n.
„Die Frau und d'Mad, döi kröig'n die Bah,
„Ih freß' des Flasch heunt ganz allah.“
Die Mad haut scho an halb'n Tog
On Zoug'möis' putzt indessen,
An Zelleri, Peiterla und wos Gröin's,