ma: 
in. 
77 
— 189 — 
No, öiza ner g'schwink raus die Pfeif'n 
Es raucht jo All's in ganz'n Haus; 
Und wöi der nei in Sok thout greif'n, 
Diz is, mei Seil! die Pfeif'n raus. 
Dau sitzt er ödiz, fängt oh zon flouch'n, 
Greift g'schwink in alli Tasch'n nei, 
Er thout in ganz'n Ruk durchsouch'n, 
Und mant, sie mouß no drinna sei. 
Die Frau koh fast ka Wurt nit ried'n; 
Doch endli sagt s': Die Pfeif'n raus? 
O löiber Gott! öiz bin i z'fried'n, — 
Is dös mei theuerst's Stück in Haus! 
Der Moh, der sagt: Um döi is's g'schög'n! 
Diz horch, mir woll'n löiber göih. 
Es haut scho Kans nit trink'n mög'n, 
Und lauß'n 's Böier hamli stöih. 
In ganz'n Hammwög, läßt si denk'n, 
Is von der Pfeif'n stets die Ried: 
Die Frau haut g'sagt: J möcht' mi henk'n, 
Wos nehmst' dei schöina Pfeif'n miet? 
Diz sagt der Moh: wos denn für ana? 
Die Frau. 
Haust alti Stor'n g'noug derhamm. 
Der Mann. 
O mei, schweig' still! i hob' sunst kana; 
Su alti, döi senn broch'n zamm. 
Die Frau. 
So häist' halt döi in Obacht g'numma; 
Wenn ih asu wos häit' ba mir, 
Mei Händ wär' nit zon Sok raus kumma; 
Su is halt ober All's ba dir. 
— ———— 
—* 
— 
— 
—A 
—F— 
— 
— 
— 
— 
— 
I 
—S 
— 
*x 
— * 
— 
* 
—75— 
X. 
— 
— 
— 
— 
* 
— 
— 
** 
* 
— 
— 
—* 
se 
* —* 
* 
— 
—* 
* 
* 
8 
* 
* 
*