II. 
Aenlet. 
101 — 
Wöi häit'n Schütz'n könna schöiß'n, 
Su ess'n und su trink'n möiß'n. 
Wenn Aner dau nit lach'n könnt'? 
Ihr Pritscher haut's wuhl möiß'n mach'n, 
Daß alli hob'n könna lach'n; — 
Diz ober haut der G'spaß an End. 
Der Pritscher haut wuhl oartli g'sög'n, 
Halb rauth, halb weiß, und statt an Dög'n, 
Su haut er su a Pritsch'n g'hat. 
Oft haut er seine G'späßla g'sungg, 
Is hupfet umma Tisch rum g'sprunga, 
Und doch — mer haut halt doch ah g'lacht. 
Schlautföger hob'n Körwa g'halt'n: 
Dau senn die Junga und die Alt'n 
Rumzug'n aff der Gass'n höi; 
Die Rauthschmied' no ba unsern Tog'n 
Ihr Löichtla in die Pengez trog'n, — 
Und öiz derspoar'n s' ah döi Möih. 
Die Schreiner hob'n rumma trog'n 
Röcht schöina Woar, dös mouß mer sog'n, 
Ihr ganzer Zug is g'wös'n fei. 
Sie hob'n Fechter g'hat zon Fecht'n, 
Döi hob'n g'focht'n halt aß Schlecht'n, 
Dös bild't mer si scho selber ei. 
Die Bütner hob'n doch vur All'n 
In Leut'n fast on best'n g'fall'n; 
Es haut halt ober g'seha schöi, 
Dös oartli Tanz'n mit den Raff'n. 
Döi Treßhöit' und die Woar ohschaff'n, 
Würd' ober ödiz su g'schwink nit göih. 
— 2 
— 
— 
—* 
— 
5 
A 
A 
*