28 
hhitbbαÄMubeh 
40. Der hinkende Wanderer. 
ydo an Fieschschmauß will dau neuli 
* Ham vo höi a Bärgersmoh, 
Denn ös werd'n recht langweili, 
Wal er nemma sahf'n koh. 
Es woarn zwoar die Fiesch recht pfiffi 
Gsalzen, daß woar fast a Schand 
Und ös Böier ah recht süffi, 
Doch z'viel Durscht a graußer Brand! 
Und von TChurn schlägt's grod fröih dreia 
Wöi er af die Gaß 'naus kummt; — 
„Ih thou af mei Bett mih freua!“ 
Haut er leis für si su brummt; 
„'s haut kan Wert dös langi Hock'n, 
„Wal mer um sei Rouh werd bracht!l!“ 
Plötzli is er arg derschrock'n, 
Wöi er a poar Schriet haut g'macht. 
— 
Wöi er thout in Finstern tapp'n, 
Merkt er, daß ba jed'n Schriet 
Er mouß ganz erbärmli knapp'n, 
Ja dös woar doch zeerscht niet! — 
Koh vur Angst ball nemmer weiter; 
Wou kummt ner dös Unglück her? 
Vuring nu ganz g'sund und heiter 
Fühlt er krank si öitz ganz schwerl 
Haut doch grod nu seini Glieder 
Alli g'sund in Wörthshaus g'habt; 
Wos is schuld, daß af und nieder 
Er als wöi g Krüppf knappt?