Und richtt monß mei Spigla fort;
Yiz geiht des Bel’n vb,
Die Frau mit ihrer hell’n Stimm,
Dit bellt, wo3 * ben oh.
Der Mater belt vur Mitternacht,
Nau hummt der Chrift’t droh,
Und haut der bellt bis ansgetog,
Sir ageiht'3 von vorna ob.
Die waßferfhene Maad,
A Frau, ddi Haut ihr Mad weckthou
Und jagt: Dau, Kund'l, i8 dei Louh;
©i3 trog’ mein’n Moh dei Bsichla nei
Der Ichreibt der dei Affsihrina drei.
Mech! fagt f, Madanı, wenn dod) der Henn
it 3’g' wifjenhaft ban Schreib’n wär’; —
SS waß, L bin nit naud) feinn Sinn,
Mall ı fa ’pukbta Dockn bi.
Wii? fagt die Frau, — an vohHg'fhmogs G'ried!
Denn obft’ du 'pugt bijt vder niet,
Wos fraugt mei Moh denn dan dernauch?
Dau fteiht'n doch fei Non 2 ’hauch.
Nit naud jein’n Sinn? — dös wenn er wüßt’! —
Na! ner wallft” dar nit rentli bift,
Und wallft’ di nit gern wafchn tHorft,
Kan Hof’n AS, wennft‘ nit arod moußt.