21 — 
5. Die murmorierten Tüncher. 
hihal 
11“ 
Reenun Ahner will recht knickert sei, 
W Thout oft die Quer wos kumma, 
Daß nirx vo dera Knickeree 
Rausschaut, nau thout er brumma. 
Drum sog ih, spoarn on recht'n Platz 
Dös nehmt nit leicht Ahns üb'l, 
Doch hungri — geizi is für d'Katz', 
Dös stäiht scho in der Bibl! 
Dau wohnt a g'wießa Handwerksmoh 
höi drob'n in Kapp'ngäßla, 
Der knickt wou er ner knick'n koh, 
Doch sahft er — ganzi Fäßla. 
Der schreinert, zimmert, tapeziert, 
Suhlt selber sei Stieflett'n, 
Er haut si selber goar rasiert, 
Ih glab i könnt draf wett'n! 
Er häit af d'Letzt ah nu sugoar, 
Wär' d' Frau ins Kindbett kumma, 
Daß jo nit z'theuer kummt döi Woar, 
Die Hebammstell' ohgnummal — 
Doch siecht mer eb'n, s'bringt af döi Oart 
KUahn Seg'n sei ganz Geboßl, 
Denn haut er ah durch dös wos g'spoart 
Nau jogt ers durchdie Droßl. 
Su haut vur nu nit langa Seit 
Der g'habt an grauß'n Jammer: 
Oes Tunch'n braucht, ös thout'n leid, 
Sei Kuch'n Stub'n und Kammer.