175
Ur. 66.
Die Gehirnerschütterung.
Swa Bröider, döi scho oft bewies'n,
Daß nit vo schlechti Eltern woar'n,
Senn ahmoal af der Hallerwies'n
In ganz'n Fröih scho Schliet'n g'foahr'n;
Wöi lusti ihri Aug'n gutz'n,
Wenn s' saus'n g'schwink den Berg su roh
Und wenn s' ah manchmoal zammahutz'n,
CLiegt ihnan weiter goar nir droh.
Doch ditz passiert ahmoal in Grauß'n,
Daß er ban Foahr'n mit aller Macht
Is dort'n on an Baam hieg'stauß'n,
Daß Bou und Schliet'n ner su kracht;
Der Klah kummt g'loff'n ganz mitleidi,
„O“, sagt der Grauß, „nir is passiert!“ —
Verschweigt derbei, daß er ganz g'schmeidi,
Wos Wagach's hint' in der Hus'n g'spürt.
No, dös häit nit viel zon bedeut'n,
Ban Schliet'nfoahr'n bemerkt's jo Kahns;
Sie überhäiern Zwölfaläut'n
Und foahr'n draf laus bis fast um Ahns.
Vur Eifer denk'n s' nit on's Ess'n
Und is der Vatter doch su streng,
Der tout in Steck'n nie vergess'n,
Wenn z' Mittog is ban Tiesch ahns 3' weng.