52 
Ka Landsknächt und ka Böt'lmoh, 
Mit aller ihrer Kunst, 
Haut kaner n' Spitz zon Schweig'n brocht 
Döoi könna's mach'n sunst. 
Er läßt kan Nachbern hie zon Haus, 
Glei führt er aß der Hütt'n raus, 
Als ob's a Fremder wär', 
Und läßt kan Mensch'n her. 
Er haut scho von kan Mensch'n niet 
Wos z'fress'n g'rbih'rt oh; 
Dau is der Spiß scho g'scheiter g'wöst, 
Er frist halt nit dervoh. 
Und wenn mer'n no su freundli thout, 
Döstwög'n macht mer'n, doch nit gout; 
Haäit Aner nauch'n gllangt, 
SIr häit' an Jed'n g'fangt. 
Aff ahmaul wörd der Hund su still, — 
Wer bilder si dös ei? 
Er bellt nit laut und frißt ah nit: 
So mouß'n doch wos sei? 
Mer git'n Leiihl und an Kös 
Und Methridat, sunst hilft doch dös; 
Ban Spitz is's ober goar, 
Umsunst is all döi Woar. 
Ei, ei! mei Spitz, der dauert mi! 
Su haut der Bauer g'sagt; 
Haust du mei Hans und Huf so lang, 
Su treu und brav bewacht! 
Mer haut mer doch, su lang i'n hob' 
Rix g'stuhyn und nirx grabt, Gottlob! 
J Jauß' di warli niet, 
Von Jack'l nehma miet 
Diz, wall der Spitz su brav is g'wöst, 
So mouß's wos B'sunders sei; 
Er tröck“'n aff'n Körchhuf z' Nachts 
Und gräbt'n selber ei.