—
*
*
164 —
Wenn Moh und Frau spazöiern geiht
Und nehma d' Kinder miet,
Su is mer scho vergnöigt basamm
Und leid't kan Mang'l niet;
Mer macht si an vergnöigt'n Tog
Zo g'wieß'n Zeit'n ner,
Und löfft nit alli Sunnta fort
Und macht in Beut'l leer.
Die Männer genga Abends ah
Scho in ihr' G'sellschaft fort
Und souch'n ihr'n Zeitvertreib
Wöi g'scheiti Männer dort;
Die Frau geiht ah, bisweil'n ner,
Sicht a Komädidi oh,
Doch su, daß s' nix versamt derbei,
Und ja nit hinter'n Moh.
Und mit der löib'n Kinderzucht,
Dös is a wahra Freud:
Mer zöigt die Kinder mit Verstand
Und red't mit ihnen g'scheit;
Dau sicht mer s' niet su haft'nweis
Lang aff der Gaß basamm:
Die Kinder senn dau in der Schoul.
Und nauch der Schoul derhamm.
Und mit'n G'sind in jed'n Haus
Git's ah nit leicht an Streit:
Es is scho Alles g'wöhnt derzou
Und thout sei Schuldigkeit;
Mer häiert niet, daß Frau und Mad
Rebellt an ganz'n Tog,