— 97 — 
Mer mouß'n an Lakai no bringa, 
An alt'n, der an Buck'l haut. 
Dös Ani, wos 'n no koh röih'rn: 
A Fülla,“) dös is wunderschöi; 
Dös läßt er aff die Wies'n föih'rn, 
Er und die Frau thout ah naus göih. 
Dau läßt er's on a Kiet'n spanna, 
Und läßt's no schlöiß'n on an Fouß, 
Su, daß's kam göih koh röcht von danna 
Und aff an Fleck dort bleib'n mouß. 
Wos will die Frau öiz sunst ohfanga? 
Sie macht si weiter doch nix draus; 
Es is ka Abend leicht verganga, 
Daß s' nit senn aff die Wies'n naus. 
Ban Amtma is a Schreiber g'wös'n, — 
Waß niet, wöi's den haut g'ahnt ung'fähr; 
Er haut's vielleicht on Augna g'lös'n, 
Daß eppet dau wos z'mach'n wär'. — 
Er schreibt an Bröif, — wen thout er'n göb'n? 
Den nehmt an alta Mad scho oh; 
Der kostet's jo banah des Löb'n, 
Wenn dau a Wurt derführt der Moh. 
Dös, wos er ober nei haut g'schrieb'n, 
Dös wiss'n freili ner döi zwa; 
Sei Wunsch is unerfüllt nit blieb'n, 
Denn sie haut wider g'schrieb'n ah. 
Sie schreibt, er soll ner dort'n wart'n, 
Wenn s' mit'n Herr'n naus thout göih; 
Glei dort'n ba den Wies'ngart'n, 
Dort in den Wäldla soll er stöih. 
*x Fuüllen. 
J——— 
— 
— 
1 
— 
— 
7 
F 
8 
— —— 
* 
—— 
77 
— 
5 
—