17 —
Ban {chneid’n — wenws [uw (enn allah —
Dau iß der Teufl lauß..
Und grod dis haut der Mater wed;
Daun woar der wdi a Hadht,
Deun der haut g’wiß fih fein Schmußflec
Bon ied’n Stiücla a’macht.
Der G’fell, der 3 (ho lang in Haus
Und wahß des ganz SGethou,
Drum macht der Mater fih nir drans
Und fchneid’t ab vur ihır z0uU.
NatürliH haut der G’fell oft denkt:
_ Heunt treibt er’$ wieder weit.
8 haut’n goar oft hamlih fränkt, -
Doch hat er a’mabhnt:; Set g’{heidt.
Deiz Fummt a moal a reicher Moh
Zon Mater hih in’ Haus.
Und fremd fih dau an Mant’l 09,
Und yadt des Touch aleihH aus.
Der Mafter neHmt des Mauß und: fagt ;
„Wen fol er ferti fei2“
„„Röcht balb!““ fagt der, „„und faber g’macht,
nd alles. reichlih fet.“*
„„Denn $’Zouch mahn' ih, dd8 langt derzou,
Natürlih, dorf nix flbign! —
Wos iübhri bleit, dau mouß mei Boudh
RNodH Ruck und Hufn Frdian.““
„Scho röcht!“ fagt draf der Mafter gleih —
„Des Touch if brath und fOSi,
{Hneid’8 fcho in anander'neih,
Nau wird die Sach fcho geih.“