hrübel.
ann ar
311
Mei Haus, dös find't mer, wenn mer mog,
Dau kummt er richti her;
Die andern Häuser stenna oft
Es wöi viel länger leer!
Und i hob' kan Saldot'n g'macht
Und hob' ah ka verschrieb'n;
Wär's on mein gout'n Will'n g'lög'n,
Nau wär'n s' dort'n blieb'n; —
Und doch bin i der Sünd'nbuck
Oft g'wöst in manch'n Haus,
zäit' Mancher, wenn i's g'liet'n häit',
Sein Bruhö g'lauß'n raus.
J hob' — dau könnt' i schwür'n draf,
Oft mancha Gass'n g'meid't,
Von weit'n hob'n s' g'schriea scho:
Doch kan Saldot'n heut!
Nau ober, wenn's ah göb'n haut,
In su an Haus goar zwöi,
Dau hob' i freili nimmer traut,
Den Tog verüberz'göih.
Doch ober ner in manch'n Haus;
Es git ah solchi Leut',
Döi stets ba jeder G'leg'nheit
Senn immer blieb'n g'scheit.
Wenn i oft z' Nachts no kumma bin
Patschnoß in d' Stub'n nei,
Döi hob'n g'sagt: O löiber Gott!
Ih möcht' der Moh nit sei!
—
—7
—7
— ——
— 57 —
— —7
2—
— — **
*
—*—
8353
——
8887
—
—* 7
———
*
—*
*
8—
A
Dös Ding aff amaul a'wend't,