60 —
i., ANbtbeilung
Meier’s Wobhnftube.
1. Scene.
Unna allein.
(fißt an einem Tifhe, und näht emfig. Nach
einer Baufe fängt fie feufzend an.)
Dach Gott! Heunt dauerts doch röcht fang,
Bis daß meidH Moh ham kummt;
Dis NRöha macht mir angft und bang,
Sb fiß dau ganz verfrummt.
Und doch bin ih noh fraub, Gottlob!
Und danf’ ad Gott derfür,
Daß ih ner wos zon nöha hob,
Sunft ftündets baiß mit mir.
35 hob a fu an broav'n Mob,
8 foh fan broavern göb’m —
Doch alles wos mir fanga ob
8 [anat halt nit zon Löd’m.
Mach einer kurzen Yaufe.)
Wdi glüclihH wär'n mer nit allzwab,
Wenn’s gärbetn thöt göb'n,
Mir fenn jo ner alzwa allah
Dis mär’ a Himm öb’n.