38
Der haut on Vdich und Mensch'n oft
Rächt masterhaft kurbiert;
Wenn's glei ner selt'n g'holf'n haut,
So haut er's doch probbiert.
Dös, haut er g'mant, dös kon er gout:
Glei aß'n Wasser sog'n,
Wos Aner vur a Krankheit haut;
Doch mast'nthals on Mog'n.
Und vur'n Mog'n haut er ah
Glei göb'n seini Tropf'n,
Und g'sagt: sie senn für Alles gout,
Sie fölh'rn durch und stopf'n.
Und wall den Leut'n aff'n Land
Doch ah is lbib ihr Löb'n,
Is Alles aff ihn g'loff'n zou, —
Mer haut halt nit viel göb'n.
Dau fenn die Gläser duzedweis
Oft zou den Herr'n kumma;
Zwöi Grosch'n, — meih'r git mer niet,
Dös haut er gern g'numma.
A Bauer kummt, bringt ah a Glos,
Und sagt, er möcht' doch wiss'n,
Wos seiner Frau denn föhl'n thout:
Sie ißt und trinkt kan Biss'n.
Er geiht su miet zon Fenster hie,
Su fröih in schöinst'n Tog'n,
Und ung'fähr steiht öiz drunt in Huf
Von Gärtner grod a Wog'n.
Er hält das Glos und denkt nit droh,
In Wog'n grod entgeg'n:
Natürli haut er durch dös Glos
AStück von Wog'n g'sög'n.
Er steiht und schaut, nickt mit'n Kupf,
Er thout des Glos verdreha;