*
36
Die Rrebse.
E⸗ haut amaul an Advokat
An Herrn aff'n Land
An G'fall'n thou, doch nit umsunst,
Dös is scho su bekannt;
Denn ummasunst dau is der Taud,
äJeder bitt't um's tägli Braud;
Der Ah tröckt's klägli zamm,
An Andern tröckt mer's hamm.
—
75
—
Und wöi der Herr scho zohlt haut g'hat,
Su fällt's'n eierst ei,
Er wörd nu für döi G'fälligkeit
A weng wos schuldi sei.
Hiz mach' i'n nu a klan's Präsent,
An Sok vul Krebs', nau haut's an End;
Döi schick' i morg'n nei,
Nau wörd er zfried'n sei.
Und morg'n mouß asu der Knöcht,
Glei fröih nei in die Stod,
Dau stenna fei die Krebs' nit oh;
Für döia wär's jo Schod;
Denn in der Sunna halt'n s' niet,
Und bringt mer s' taudt, wos thout mer miet?
Su ober geiht's scho g'scheit,
Su haut der Herr a Freud.“
kni Wöter! dös senn graußi Krebs',
Dau wieg'n fünf a Pfund!