22 --
Kranz-Lied.
(Melodie: An Kohein, am Rhein.)
Heut 18 a ZTvog, Iu i$ lang Faner g'wörln,
8 lacht au’s Herz in Leib,
8 lacht au’8 Herz In Leib;
3 mwackit au, als wöt an alta Schöfn
Und Hıurpft zum Zeitvertreib,
Und bhulpit zun Zeitvertreib.
Mer jeun bafanım und Gottlob! Mi munter,
Und fuftt jemn uer ah. .
Mir madn GHeunt, geiht’s drüber oder drunter,
Halt uniern Hoblaia.
Des vierft‘ Gl0g fall unj’rer Kronzfraun gelt'n,
Sie Joll’8 no röcht lang fei!
9 fotta Kranzfran, Leut’! dül findt mer jelt'n,
iz DIS mon toaunher fell.
Qag Löb'n of fand frifch und g'hund ah bleib'n,
218 Kronzfrau und Kalfier;
Und für ihr" Möih, ir’s Lafın und für's Schreib'n,
Dau bob’ acer PP gern derfür.
X zuaß, der Wunfch, der thout ra hHakt doch g'Tall’n,
Sie lacht in ganz'n @’ficht;
Sie waß, daß unjer Herz dan ba e8 9Ul'n
Drei aff der Zunan Hat.
Des ander‘ GivS, — Iafıt nv des Trüpfla Nöilfn,
Staußt alt des Kränzia oh.
Die Kronziran wörd fcho Iinmer ffeißi qöihn,
Dakr’s til verdarı'n foh.