105
Sie fhlupft 11’3 Haus; der VBoter Kummt,
Der Jupiter [hleicht fort:
„Dis hmmt vo meiner Ölog’ri her,
Döt thHout mer all’n Dort.
Dii Afch’ntrog’ri iS bekamıt,
Sie macht mer alli Triet’ an Brand,
X foh mi nit a'noug Döit’n.
DE,
Des Madia kennt den Ohzug niet,
AB Blig und Dunner g’macht,
Woi 3 Feuer af’'n DerurIn führt,
WölS in den Tajch'na fracht, —
Sır wöl’s mi ficht, {u 18’8 ad taudt.
Dan fönnt’ mer doch die Schwerenauth
Nır lauter Baufet fröiaht.
(ah, 1008 nußt’8? {ie mouß {do droßh,
S$& ho amaul 513 g'Omur'n,
& Oöitet' ba mein’n Göttern funft
Giei in Kefpekt verlur’n,
1lnd Hundert Jauh’r dürft’ L ah
Sun Nektar und AUmbrofia
No meit’n nit ohrBich nn.“
Yun aller Fröih, dan thout er [ho
Die Dunnerkeil’ probsi'rn,
Der Bulkan mouß in ganz’n og
Die alt'n Bilig’ poldi'rn;
Korzum, er richt't fein Werkzeug ei,
Wall’8 doch amaul mon g’'ftorb’n jet,
Dak f° nit avar z'lana dörf leid’n.
8 bräunt fi geg’n YWbend vd,
€ zDigt n G’witter af
Und rög'nt, wos von Himum’l koh,
Und bfigt und dumtert draf;
Die Semele, dat paßt Icho drauf,
Sie gußt zon Gart’nthlirla naus:
Diz mouß er doch bald kumma.