J14
⁊*4L
rr v
— 32 —
„D'rum wenn ih nit derham sei— sollt,
„Mei Frau in Bett scho steckt,
„Su siech Er halt derzwisch'n nauch
„Vur Ihn haut 's G'spenst Respeckt!“
di fel
Und the
gn Zuch
—A
Jau fän
Und schu
Der Bäckerjunge.
Ha! w
Unter
Pelchen
ABeck'njung, der höiert amoal
In Wörthshaus deklamöier'n
Und haut a suh a Freud' droh g'hat
Doß er 's möcht a proböier'n.
Und zo den End' schafft er si oh
Gedicht' su viel er kröig'n koh.
Doch die Verzweifling Kotzebue's,
Döi haut'n halt von all'n
Wos er si suh haut g'sammelt g'hat
Am allerbest'n g'fall'n.
Su oft er si von Haus entfernt,
Haut er on der Verzweiflung g'lernt.
Die Beck'njunga mast'nthals —
Ih koh 's goar nit begreif'n, —
Wenn 's in der Fröih ihr Broud austrog'n
Su thenna s' nix als pfeif'n.
Der ober haut si exerzöirt
Und haut nix thou als deklamöiert.
Amoal, 's woar on an Sunnta fröih,
Dau lernt er zon derwörg'n.
Der G'sell schläft hint'n af 'n Sock,
Der Master is' in d' Körch'n.
D'rum denkt er: „Heunt thou ih 's proböier'n
„Und die Verzweiflung deklamsier'n.“
Und w
„Dih
„Pei
Suh scho
Und föf
Und her
Und we
„F'eb
„Frisc
9 „Ih hr
„Den
Und
„Nan
„„Mif
„adjiß
Inf
Ihn
J Fech.
„Ind
un M
Nriß
Dersp