142 
s Brausiboad, dös woar die Stub'n 
Und dervur a Zölt, 
A Kanuna und a Wog'n, 
Boar nix haut dau g'föhlt. 
Siech' i dau a Toaf'l hänga, 
Daß um's Göld recht gern 
Jed'n, der's verlangt, die Stöbif'l 
Recht schöi afg'wichst wer'n. 
D'rum wink' ih an Landsknöcht, sog'n: 
Häiern S', senn S' su gont, 
Thenna S' meini Stböif'l wichs'n; 
Z'platzt der bald vur Wouth. 
Der haut mih fei Alles g'haß'n, 
Ner kan gnädin Herrn, 
J hob', daß er's ner nit z'arg macht, 
Zohlt a Mauß röcht gern. 
J häit' doch gern wiss'n mög'n, 
Wer döi Landsknöcht' senn, 
Froug i, haßt's, 's senn Reißzeugmacher, 
Ob i denn kan kenn'! 
Na, sog ih, dau kenn' i kan nit, 
Nit an anzis G'sicht, 
J hob' gimant, 's senn Börscht'nbinder, 
Wenn mer's saf'n sicht.