—78 
—?tf‘tr 
25. Die IIörgler. 
Ir Wörthshaus höi zon weiß'n Thurm, 
Ih sog's ganz unverhüllt, — 
Dau is a Stück ausgföihert wurn, 
's is werth daß mers derziehlt. 
A Tiesch vull Bärga kumma höi 
Die Samsta dort'n z'samm, 
Déi fresssn, — sahf'n, — zoahl'n a schöi, 
Vur zwa gäiht Kahner hamm. 
Doch in der letzt'n Samsta Noacht, 
hob'n vöier Mann dervo, 
A Spitzla miet an Stammtiesch 'broacht, 
Mer schauert's nit drum ohl! 
Walls z'vur hob'n g'suff'n ohna Gleichn; 
Su koh 's nit anderscht sei, 
Drum thout si ah der Flaschner schleich'n 
Fon hintern Thürla rei. 
— 
Er gröißt in Paul nit, — haut si g'hockt, 
Wall er is ganz verleg'n; — 
Draus in der Stub'n der Paul tarokt, 
Der haut'n goar nit g'sög'n. 
Und wöi s' all Vöier senn nei g'schlupft, 
Der Paul gäiht zou si nei 
Und sagt, wöi er von Kahfmoh schnupft: 
„Su schleicht mer si dau rei?“ — 
's haut Jeder eb'n a Dus'n fast, 
Oes schnupft der Paul ah gern, 
Und wenn er ban Tarok'n paßt 
Nau schnupft er vo döi Herr'n —