84 —
Diz Fumma Zwöi, verlanga ah
N Pröbla von den Wei.
Der AYh nehHmt’3 Glos, er Irinkk goar niet,.
Er {Ohlörft’n ner [u nei;
Und fu verfoucht er’n zehamaul,
€3 haut g’wieß goar nit fMedt;
S häit’ halt g’mant, an rödtn Schlud,
Nau wüßt! mer, wöt er Ihmedt.
Und möi er’n haut oft g’noug verfoucht,
Su fängt er endli oh:
Der Wei, no, der iS gout {u weit,
Und doch wos find’ i droh,
YNer AhHsS aju, — i waß nit röcht,
Koh jet, eS deucht mi ner, —
& man’ halt fu, i {Omecet’ wos,
Hl8 wenn’S a Löder wär.
Diz Jagt der, der in Wei verkafft:
Herr, ner fa närr]ha Woar!
S$ glab’, der Herr verbiert. fi;
N Vider? wos nit goar!
„No, Herr! ner gout, £ Kenn’ mein G’rucdh.““
Diz nehmt er wider ’8 Glos
Und jagt: €3 röidht halt doch afı,
Su wit a Jucdht’n mwmos.
Diz nehmt der Ander ah des Glos
Und trinkt juft fu wöt der;
Der lacht und jagt: Und ih rich mo8,.
Als wenn’S an Cif’n wär)‘.
No 5iz, der röicht an Cij’n qoar, —
Dis möißn Kenner fei! a
Der Cierft Haut a Löder g'iHmedkt,
Den Fällt a Gin el.