Sr haut’n acht, ah verzi Tog’,
Bis dauher geiht’S no gout;
Doch, wenn mer lang bafamma is,
W5L’S halt nau kunmma tihout, —
Cr ärbet — ober z’longjam halt,
Und afftöih will er goar nit bald;
Dis hält ern Knöcht fu nür,
Sagt: dö3 geiht niet ba mir!
Der Knöcht Haut g’mant: macht’S wöi’r wollt,
Mir is glei Alles röcht;
Ner ober, Bauer, dö3 fog’ I:
Shr mant jo g’wieß, a Knöcht,
Der Joll für zwöi die Werbet thou,
Und nit viel zen, nit viel Qouh?
Dis wär’ Iu euer Sad;
Horcdht! dau geiht’S ober a’mad.
Der Bauer haut nau ah {Ho wos
N weng dergieg'n a’red't;
Der Knöcht thHout ober db’ Frief’n roh,
Geiht nauz in Ader fröih
Und denkt: cS IS fu woarnı heunt,
‚Und wall fu hHaß die Sunna foheint,
Diz on den Bam .dauunt, -
Dau rouhft’ a halba Stund
Diz ober, — no, wer foh derfür? —
Er |OLöfft hakt faber ei,
Und |Olöfft dau g’wirß, mer maß wi lang,
S& bild’ mer’8S ner fu ei,
Er [OLöfft, Funumt goar 3’ Mittog nit Hamm,
Dau floucht der Bauer ANeS zamm
Und Löfft zon Ader naus; —
Dau fihı’8s 5iz faber aus.