—132 
Und nahfwärts vulla Wißbegier 
Stärmt öitz döi ganza Banda; 
Dort drob'n horch'n s' alli on der Tür', — 
Der Würt — die Gäst mit'nanda 
Déôi häiern wöi's drin schnalzt und kracht, 
D'rum hob'n s' ah nit viel Umständ g'macht, 
Senn nei in d' Mad'nkammer. 
Souch'n gründli bis af's allerklenst', 
Doch haut si find'n lauß'n, 
Goar nit as G'ringsti vo an G'spenst, 
Nau hob'n s' ös Löicht ausblaus'n, 
Wal dau a G'spenst doch eiher mog; 
Und wärkli — Krach! — bditz tout's an Schlog, 
Viel ärger als wöi vuring. 
Die G'sellschaft zammg'foahr'n wöi verruckt, 
Ganz blaß vur lauter Schreck'n, 
Woll'n öitz doch wiss'n, wos d'rin spukt, 
D'rum tout mer 's Loicht ohsteck'n. 
Und dau hob'n s' ah des G'spenst glei g'sög'n: 
A Leist'n is am Bud'n g'lög'n — 
A z'brochna Bettstattleist'n! — 
Déi on der Klan ihr'n Bett is g'west, 
Ganz locker seitwärts auß'n; 
Die Kla haut, wenn s' is in ihr Nest 
Nausg'langt und schnalz'n lauß'n; 
Und heunt haut sie's a weng z'arg g'macht 
Drum is döi Leist'n derbei z'kracht, 
Die Hölft' is 'nunter porz'lt! —