35 
Und es vergenga a poar Jauh'r, 
mei Rösla sicht no aus 
su blaß und still, als kummat döi 
's ganz Jauhr nit as'n Haus. 
Ja, fleißi is döi g'wes'n scho, 
wöi kana weit und brat. 
doch manchmoal haut s' su trauri g'sehg'n, 
als häitt' s' a hamlis Lad. 
Wos könntet wuhl mein Rösla fehl'n? 
su hob ih mir oft g'sagt; 
af mih haut s' freili af'n Weg 
recht freundli immer g'lacht. 
Scho lang hob' ih s' öiz nimmer g'sehg'n, 
denk goar nit meiher on döi, 
doch wöi ih af'n Schmaus'nbuck 
Thou letzthi rummageih' 
Dau siech ih ss mit an junga Herrn 
su recht vergnöigt basamm; 
öiz waß ih's, wos den Madla g'fehlt: 
nix als a Bräutigam.—