hrübel. 
ann ar 
311 
Mei Haus, dös find't mer, wenn mer mog, 
Dau kummt er richti her; 
Die andern Häuser stenna oft 
Es wöi viel länger leer! 
Und i hob' kan Saldot'n g'macht 
Und hob' ah ka verschrieb'n; 
Wär's on mein gout'n Will'n g'lög'n, 
Nau wär'n s' dort'n blieb'n; — 
Und doch bin i der Sünd'nbuck 
Oft g'wöst in manch'n Haus, 
zäit' Mancher, wenn i's g'liet'n häit', 
Sein Bruhö g'lauß'n raus. 
J hob' — dau könnt' i schwür'n draf, 
Oft mancha Gass'n g'meid't, 
Von weit'n hob'n s' g'schriea scho: 
Doch kan Saldot'n heut! 
Nau ober, wenn's ah göb'n haut, 
In su an Haus goar zwöi, 
Dau hob' i freili nimmer traut, 
Den Tog verüberz'göih. 
Doch ober ner in manch'n Haus; 
Es git ah solchi Leut', 
Döi stets ba jeder G'leg'nheit 
Senn immer blieb'n g'scheit. 
Wenn i oft z' Nachts no kumma bin 
Patschnoß in d' Stub'n nei, 
Döi hob'n g'sagt: O löiber Gott! 
Ih möcht' der Moh nit sei! 
— 
—7 
—7 
— —— 
— 57 — 
— —7 
2— 
— — ** 
* 
—*— 
8353 
—— 
8887 
— 
—* 7 
——— 
* 
—* 
* 
8— 
A 
Dös Ding aff amaul a'wend't,