231 -
„„Ro, wer i$ denn Diz der Herr Dut?
Dis hHauft' mer nont gfagt.““
„Sa fü,“ mant er, „dan Hayft’ dur mi
Dewiauch ah uont g'fragt,
S$ ho’ dan Pluto Heunt ohg'haut,
Der Kerl, der haut nit fchlecht g’I haut,
Doch haut er a’'laat: Meintwöiahn,
„SF kKeg' IOn glei her zwa Carlie!
3ohl’ er derval) des Eij'n,
In Pfarra, Miehner und die Yun),
Deun ı fönnt’ draf vergeffn.
Sır hob’ ti funft ka Schererei,
Zur recht'n Zeit {tel’ I mi ei;
Sora) er für u warnı'8s Baier.”
„X fog’s Halt,“ mant die Taudt draf,
„M Woh 8 Halt a Moh —
Su pfiffi hält ih’S nit zammbroadht —
Wos der nit Alles oh.
Des Ejzeug hob’ i z'reht [ho g’'lödt,
S waß, dafß’s heunt an SJed'n {Awedt,
Xu Dut’'n wi in Pfarra.
„Wvs ih der Locht und bach'n ho",
Diet Alter würd fi freua,
Und q'ranthn iS mer Alles nauch
Den Kochbvuch, unuch den uena.
Die Teufl jeß’ mer unt'n Die;
Die gout' Wonr’ i8 für dif und mi,
Döi hob’ io fa Beritändnutk.
N Supp'n git’8& der, döt, paf af,
An jed'n Zaudt'n wedt,
Buransg’'jept halt, daj fi der Mod
Haut noni gänzli g’firedt.
Und Schnigia drin von Bauernbraud,
Wöi’s fat fa Bauer meiht Haut, —-
Sg röntiih? war mer 3’theuer.