5 — 
Und hob' drei Bändla g'schrieb'n öiz, 
Und waß banah nit, wöi. 
Dös hob' i freili nit vermouth't, 
Wöi ans is ferti g'wöst, 
Daß su a Moh, — wöi's Männer git, — 
Doch ah von mir wos löst, 
Und sog'n, es wär' Manches drin, 
Dös ihnen g'fall'n thout, 
J soll ner wacker schreib'n fort, 
J mach' mei Sach' scho gout. 
Und schick'n s's An no druckt in's Haus, 
Möißt Aner stana sei, 
Wer aff a su a Cumplament 
Si bildet' goar nix ei. 
Möcht' wiss'n, wer nit schreibet' nau? 
Dös wär' jo unverschämt, 
Su wenn mer An mit seiner Woar 
In su an Schutz no nehmt. 
Es g'fällt mer, daß i bis dauher 
Doch no nit sog'n koh, — 
Koh sei vielleicht, es kummt von Glück; 
Aff's Glück kummt Alles oh, — 
Daß mir doch immer bis dauher 
Mei bißla g'schriebna Woar 
No Kaner, wöi's oft ganga is, 
Mißhand'lt goanz und goar. 
J möißt's halt sög'n; häit' er röcht, 
So wär' i z'fried'n mit; 
Und söget' i, der thöt' mer z'viel, 
So schweiget i ah niet. 
Und wenn mi denn nirx hindern thout, 
Wenn i ka Ursach siech, /, 
So wüßt' i niet, worum i nau 
Soll nimmer schreib'n, iech? 
— — 
— 
— — 
— 
XX 
— 
— 
—F—— 
* 
— 
— 
— 
— ** 
8 
— 
— 
— 
* 
— 
* 
*ð; 
— 
— 
—— 
—i 
— 
5* 
—