54
Wos g'schwink der Pfarrer ohg'hat haut,
Dös waß i weiter niet;
Doch ober in an Aug'nblick,
Su geiht er ah glei miet.
Diz sicht er, daß doͤs Ding su wär': —
Glei bringt mer'n Taudt'ngrober her!
Denn korz, dau is wos drin,
So g'wieß i Pfarrer bin.“
Diz kummt der Taudt'ngrober ah
„Glei grabt dau af dös Grob!“
„Verzbig'n S' ner an Aug'nblick,
Bis i mei Woar dau hob'.““
Er gräbt; — und biz geiht oh der Tonz,
Dau zöigt er'n Spitz diz raus ban Schwonz;
Dan sienna s' alli drei,
Als wöi des Kind ban Brei.
Der Pfarrer schreit as vul'n Hols:
„Na, dös is nit derlabt!
Gott göb', daß su a Ketzer wörd
Zo rechten Zeit dertappt!
Waß Kaner denn, wen is der Hund?“
„O jau, in Bauern-Mich'l drunt.““
„Glei laßt'n kumma her;
Sagt ner, daß ih dau wär'.“
No, biz dau kummt der Bauer ah, —
Dau wörd's diz saber gbih!
Der Pfarrer schreit von wein'n scho:
„Ihr, Mich'!, Ihr macht's schöi!
Sagt ner, wöi kummt der Hund daurei?
Ih möcht' on Curer Stell' nit sei;
Glei mouß i's zeig'n oh,
Und dös su bald ih koh.“
„No, no, ner göitli! wart' Er ner:
Dös Ding haut, denk' i, Zeit.
Dös is ka su a g'maner Hund:
Der is scho g'wös'n g'scheit.“