—
F
—
55
7
—
9
*
22
*
*
7
304 —
Der Raufmannsjunge.
Waß niet, wöi mi mei Herr dermoant, —
Dös is doch sunderbar!
Dau is a G'schreib in d' Länder nei,
Dau will er nix als Woar;
Nau, wenn die Woar kummt, b'hält er s' niet,
Dau schickt er s' wider fort:
Wenn i döi Woar nit b'halt'n wollt',
So ließ' i s' löiber dort.
Liebe und Wein.
J wüßt' niet, wos i löiber sing',
Als wöi von Löib' und Wei;
Und singt mir Aner, wos er will,
Es koh nix Schöiners sei!
Denn, treffet' mer nit Löb und Wei
Aff derer Welt no oh,
J wüßt niet, ob i länger blieb',
J glab', i lief' dervoh.
Wos wär' döi schöina löiba Welt,
Wenn's nix als Männer göb'?
J möcht' scho goar nit drinna sei,
Nit wünsch'n, daß i löb'.