raj 
Und hob' den Bauern g'rieb'n ei 
Und Hoffmastropf'n göb'n, 
Daß g'holf'n haut, dös häiern S' jo, 
Er koh öiz wider sög'n. 
Der Dokter sagt, ganz röcht is g'wöst', 
Su mouß mer dbi Kur mach'n, 
Nau schaua sa si all' Zwöi oh 
Und fanga oh zon Lach'n. 
Und alli Patient'n z'samm'. 
Döi hock'n dau und lus'n, 
Goar Manch'n haut ba dera G'schicht 
Vurher der Buk scho g'stauß'n. 
Doch öiz geiht's laus, sie brech'n aus, 
Und lach'n ah unböndi', 
Dau haust nit denkt, daß Kranke senn, 
A su senn döboi lebendi. 
jf. 
Su haut mer mir döi G'schicht' derziehlt, 
D'rum mouß i s' ah su b'schreib'n. 
Und wer's aff d' Letzt nit glab'n will, 
Der koh's jo lauß'n bleib'n. 
— * 
— 
— 
—*8 
— 
—⸗