* 
26 
Der durstige Bauæxr. 
Dss. wos an Mensch'n g'lust'n thout, 
Dös, sagt mer, is sei Speis; 
Und wenn's An dörst't und wenn er trinkt, 
Dös is jo goar nix Neu's; 
Und Mancher haut kan Appetit, 
Frißt, wenn mer's hob'n mog; 
Und Mancher sagt, es dörst't 'n niet, 
Saft doch oft manch'n Tog. 
Su is amaul a Bauer g'wöst, 
Den haut's scho dörst't, den Moh: 
Den haut mer manch'n löib'n Tog 
In Wörthshaus troff'n oh. 
Ka Aerbet haut'n g'hindert leicht, — 
Er haut scho nit viel thou, 
Haut g'sagt: drum hob' i meini Leut', 
Döi kröig'n Kost und Louh. 
Zon Unglück mouß des Wörthshaus grod 
Glei on sein Haus ohstöih, 
Und wall'n doch su manch'n Tog 
Der Dorst nit will vergöih,, 
Su mouß er doch in Wörthshaus sei, 
Er haut nit anderst könnt; 
Dau dörf mer'n doch nit hul'n weit, 
Und haut'n ba der Händ. 
Für ihn wär's freili besser g'wöst, 
Er wohnet' nit su g'nau;: