— 210 —
„„Worum denn nit? Dan geih” er her
Und fahn? ev ft dau oh!“
An Hieb — und ’8 Bröt, dös IS entzwa
Der Kud’, der ILHtL dervoh.
Wöl’s weiter mit ihn galga iS
Und ob ev we 18 bliebn,
Dis. waß I niet; doch dis iS q'wieß,
Minh hHaäit‘ die G'Ichicht” vertrieb’n.
Der Efel.
An Aıtaoh in an granß’n Durf,
Der läßt die GO'’mah zanımbumuna,
E83 haßt: „Daß kauer nit ansbleit,
Summit wörd er drum hberalmmuma
Die Bauern hunma alt zanını,
Kan Anzier bieit aus.
Der Yantuwh Icdhreit: „Silentiam!
Rerckt eurt Aubh’ru raus.
XYhr wißt, die Obrigkeit, DSi Iröckt
Des Schwert, doch nit umfunft; —
Su Straufn, daß des Mitt'l trifft,
Dis, man’ I ie die Aunit.
Menu Auer von Euch eig’ fperrt wörh,
Su thout ev drüber Iach'n,
Drum fauß I Diza für mei Göße
Hır Külzer'n Sit mach'n.