— 19 —
Manchmol haut er eb'n vergess'n,
Daß er d'Häut' sein Hund gibi glei,
Und dös Couder mogs nit freß'n,
Wenns su lieg'n a Cog ös drei!
Andern Togs frih scho vur sieb'na,
Gäith er übern Plerrer fu,
Denkt: „Oitz haust die überblieb'na
Worschthäut in der Tasch'n nu!“
Thout si ah goar nit lang bsinna
Und werft shi dort af die Strauß.
Mahnt: „Es werds a Hund scho finna
Und mein Ami schod'ns blaus!“
Oetz wöis halt su gäiht afs Fröihstück
Hoaut der af den Fiesch si gfreut';
„O dös is a herrlis Schwonzstück!“
Und kahm schlägt die Fröihstückszeit
Rennt g'schwink nüber er in „Cärk'n,“
Und der Hausknecht fraugt'n glei,
Sagt er: „Ochs! dös moußt der merkn,
„Ih hob heut' wos bessers fei!“
Thout sie dau an Tisch hihock'n:
„Bring' zwa Braud, a frischa Mauß!“
Und die Nachbarn ganz d'erschrock'n,
Fraug'n: „Wos is denn dau heut laus?“
„Bist g'wieß af 'ra Kärwa g'wes'n 7“
„Oder af 'ra Hauchzet goar ?“
Ih hob/ doch nn niß glesn,
„Daß ba dir erst Rindstaaf woar ?“
Doch der sagt zu Jed'n: „Lach ner!
„Mir lafft's Wasser z'samm in Maul!
„Ih hob heut an Fiesch! an bachner?
„Und ah Hunger wöi a Gaul?7“
Und die Nachbarn alli glotz'n.