on / abers.
zu vñ zum
bin beꝛe
—X
—X
ot da flohi
urrurt / de
gefurt deser
nd leer aher
cht ser
mschweher
war / petꝛu
ng war go
meer alda
ch auf der
n zu gebẽ
bey gott
r wer got
bischofer
zalle zum
a vñ schlu
pot vnnd
xgekwelet
der denn
xol
lxiden thrist DD5D1
wol erkant sein vnschult vnd der pfaffen neyd /
derhalben thet er fleis dʒ er ——
jhn zum herodes der auch zum fest kömen war
vnd seiner h begirig ymmerdar Da
aber jhesus kein zeichẽ wolt vor jhm thun / tley
det er jhn weys zum spot vnd hohn / sandt yhn
wider zu pilato vñ der nahm jhn an / wolt yhn
frey lassen vñ toͤdten barrabam / aber der jnden
klag vnd schreyen nahm vber handt / daꝛumb
gab er jhn jñ seiner soͤlddner hand Dieʒogẽ
yhn aus vnd schmissen jhn so kleglich / das sein
blut von jhm rahn miltiglich / theten yhm ein
purper an vnd doͤrner auf sein ——
sein deñ es war shn als erlaubt / gaben yhm ein
—VIO
sünge jhn ser an sein angesicht Pilatus
gab jhn den judẽ so zu schawẽ / spꝛach jch mayn
es hab jhn berawen / dʒz er sich eñ koͤnig genant
hat wie jhr deñ sagt / denn jch hab jhn gar vn⸗
barmheꝛtzig geplagt / nu jch wil jhn los gebet
jñ disem spot vñ hon / deñ die gerechtikeit lest jm
nichts meer thun Da schrien sie alle ach dz
soltu nicht thun / denn er hat sich genant gotes
sohn / wo du jhn frey lest so bstu deim herrn vn
gj getrew