* 
5 
* 
— 
—— 
90 — 
2* 
* 
* 
* 
* 
* 
8 
* 
Su bald i ober hob' Ah' in's Quatöier kröigt, 
Dau hob' i selber g'floucht, daß si der Himm'! böigt. 
Dau kumma Abends no zwöi lausigi Schassiee, 
Halt ober ohna Gaul, kan Sab'“l und ka G'wiehr; 
Döi plaudern allawal, und i versteih' Kan niet, 
Und i hob' immer glabt, sie wiss'n, wos i ried'. 
Dau welsch'n s' immer fort und schreia immer: Wie! 
Nau sog' i: O ihr Leut', dau is nu röcht weit hie. 
Diz kummt mei Frau und sagt, so fräig'. was woll'n 
denn? 
Fraig' du, du häierst's jo, daß's welschi Louder senn. 
Diz schreia s' ober röcht und deut'n aff a Glos, 
Dau hob' i's freili bald dernau derrauth'n, wos! 
Vetter J. 
No, i hob' ah Ah' g'hat, dös ober mouß i sog'n, 
Döi häit'n si su weit no ziemli gout betrog'n; 
Ner ober An dervoh, den hob' i nit röcht traut, 
Der haut si immer su nauch meiner Frau umg'schaut. 
Dau denk' i: der kummt röcht, no su wos, dös wär 
schöi! 
Dörft' Aner, aff mei Seil! nit aß der Stub'n göih. 
Doch ober 'n andern Tog fröih is er fort, Gottlob! 
Mei Frau lacht öiza no, daß i wos g'forcht'n hob'. — 
Diz ober sog' mer ner, wou haust' dei Flint'n denn? 
Vetter P. 
Dau kumm' und fraug' awal, — halt dort, wou s' alli senn. 
Dau is mei Frau droh Schuld: i hob' s' forttrog'n möiß'n, 
Sie haut glabt, wenn mer s' find't, su thout mer mi der— 
schöiß'n. 
Vetter J. 
Dau bin i g'scheiter g'wöst, dös hob' i glei nit glabt; 
Mi wundert's, daß mer haut su g'scheiti Leut' dertappt. 
Horch, keih'r ei ba mir, so konst nu Alles sög'n: IJ 
J hob' mei Flint'n no, mein Sab'l und mein Dög'n.