—
17 —
Die marmorirten Tüncher.
Wenn Ahner will recht knickert sei,
Thout oft die Quer‘ wos kumma,
Daß nix vo dera UKnickerei
Rausschaut nau thout er brumma.
Drum sog ih, spoarn on recht'n Platz
Dös nehmt nit leicht Ahns üb'll,
Doch hungri — geizi is für dx KNatz,
Dös stäith scho in der Bibl!
Dau wohnt a gwießa Handwerksmoh
Hhöi drob'n in Kappngäßla,
Der knickt wou er ner knickn koh,
Doch sahft er — ganzi Fäßla.
Der schreinert, zimmert, tapeziert,
Suhlt selber sei Stieflett'n,
Er hout si selber goar rasirt,
Ih glab' — ich könnt' draf wett'n!