66 —
Und fuchtelt af'n Jud'n laus,
Der thout erbärmlih schreia,
Will fort, — und bringt'n Kupf nit raus;
Dös thout'n Reuter freua.
Und immer besser wixt er af,
Der Jud der stemmt sih oh,
Und reißt vur Schmerz'n und vur Angst
Meinahd das Sitzbröt roh.
Und mit den hülzer'n Krog'n dau,
Dau fuchtelt'n der 'naus,
Durch d'Stub'n durch, die Stdig'n noh,
Und endlih naus zon Haus.
Der Jud brüllt, 's wenn er b'sess'n wär,
Der Mark is vuhler Leut,
Und wer dön Jud'n g'sög'n haut,
Der haut sih oder g'freut.
Er reißt, und würgt, und löft derzou,
Er bringt'n Kupf nit raus, —
Der Boart, der will durch's Luch nit z'ruck;
No biz siecht's sahber aus.
A Zimmermoh steiht vur'n Haus,
Und thout dau Bauhulz b'schlog'n,
Der Jud rennt wöithi af in zou,
Und weist sein hülzern Krog'n,