— 198 —
Der YHeikulap folt’, manet’ 1,
Zheaterdokter wer'n, —
Sr wißt, der Moh verfteiht {ei Sach
Und mer’'n thout ev’S gen;
Mund döi Qatwering, Doi er Haut,
NRoicht dDdi von weit ner der ZauDd,
Sır (öft er WDdi die Aranfket.
Mir Hob’'ur un eS wii viel Leut’,
Dil dap mer fönnna brauchhu :
Die Nymph'n, Satyı'n und dis G’fhmah,
Sie thenna altt taug’n. —
Yiz packt ner ei! I mach’ kan G’ipak;
Deun nwring fröih, dan geiht die Naf’
Hide! aff Widerida'n !
Mein lebter Wille.
Boch’, Frau, wenn i jterb’n {vllt’,
Su thät’t mit mer, 1Wo8’r wollt, —
E$ thHout mi fa bißla Jhevn;
Doch fu Manche3S häit’ 1 aerıl.
Qau mi ner bafbsiern glet,
Demn e8 leucht’t der felber ei,
Daß fü fu a graußer Boart
Ylit wuhl Ichicdct zor Hinun’ fonahrt.
Weun mer will in Hinmrl nei,
Moyu uter ah balböiert fei;
Dis vergeb’ niet, 1öiba Frau,
Dem in Himm’l nehmt mect’s8 qa'nay
Und ı fHÄmet' mi Tputwöift,
Wenn 1 vurn Herrgott möißt
Mit au jott'n grauß’n Bonrt,
Dis wär’ jv In Löb’nsonrt.