1J 
837 
Dös wär' mei g'ringster Kummer, dös, 
Wenn i mi niederlieg', 
Daß mir mei Bett nit g'sund soll sei: 
Trifft sunst ka Unfall miech, 
So schlauf' i sicher bis on Tog; 
Bin oft nit lang no af, 
So denk' i wider on des Bett 
Und freu' mi wider draf. 
Dös ober hoff' i doch wuhl niet, 
Daß dau der Fall wörd sei, 
Daß Aner 's Bett für ung'sund hält 
Und löckt si selber nei; 
Dös haßet', si für ander Leut' 
Röcht treuli nehma 0h, 
Wenn Aner vur wos warna thöt', 
Des er nit g'rauth'n koh— 
Die zwei Frau Balen. 
J kenn' a poar Fra Bos'n höi, 
Dau git's nit viel su brav, wöi döi: 
Sie senn su brav und senn su gout, 
Daß's goar nix Bessers göb'n thout. 
Wöi doch oft su wos zougöih mouß, 
Ajeda haut an bäis'n Fouß; 
Es is, als wenn's su ohg'red't wär', 
Die ah knappt hie, die ander her. 
Die ah, döi haut a Pflaster braucht, 
Dös haut der andern grod niet taugt; 
————— 
— 
—— 
— 
— 
— 
— 
—7* 
— 
—— 
— ——— 
* 
— 
7 
— 
— 
— 
—7 
* 
—S 
——— 
*8* 
— * 
* 
2 
α 
—— 
— 
— 
— 
— is 
* 
— 
— 
— — 
— 
— * 
—F 
** 
— * 
ãA 
2* — 
— 
** 
— 
** 
—— 
* 
*