31 — 
Der macht jo glei su Versch' aff d' Leut', 
J hob' scho g'lös'n zwa, — 
Und eih mer si's verseha thout, 
So läßt er s' druck'n ah. 
Dau denk' i, su wos, dös is schöi, 
Dös haut ka Mensch no g'sagt, 
Und i hob' ah kan Versch no niet 
No aff kan Mensch'n g'macht. 
diz sog' i: Sie verzeiha mir, 
Sie möißt'n Schuld droh sei; 
Denn su fällt's mir mei Lebta niet 
Von freia Stück'n ei. 
Und endli su vergeiht die Zeit, 
Mer trinkt und i trink' ah; 
Der Herr trinkt nau mei G'sundheit no, 
Und i trink' seina ah. 
Diz fräigt a Herr, ob i denn niet 
Wos z'lös'n häit' ba mir? 
Und wall i grod wos g'hatt'n hob', 
So lös' i's ihna pür. 
Ob's grod an Jed'n g'fall'n haut, 
Dös waß i freili niet; 
Viel Köpf' viel Sinn', su mouß's jo sei, 
Sunst wär' ka Unterschied. 
Und su wörd's immer heller öiz, 
Und endli Alles laut, 
Nit steif, als wöi in G'sellschaft oft, 
D na. röcht schöi vertraut. 
— —— 
——— 
— 
— 
— 
——8 
* 
* 
— 
ã 
— 
3