J waß scho, schreib' i ah mei Nauth, 
Daß doch Kans a Erbarma haut; 
Drum häier' i af zon Klog'n, 
Will ner mei'n Donk no sog'n. 
Der Bröif vo Ihna haut mi g'freut', 
Es git halt doch no gouti Leut', 
Döi in absontia trauern 
Und mih röcht arg bedauern. 
Sie sog'n, daß der Oechsla waß, 
Wöi mer's vertreibt, — dös wär' a G'spaß; 
Dau soll er ner g'schwink laf'n 
Und soll sei Kunst verkaf'n. 
Ih wenn a su a Mitt'l wüßt', 
Su wauh'r i bin a gouter Christ, 
Dau dörfet meini Kuhl'n 
Blei z'samm der Teuf'l hul'n. 
J richtet mer an Lod'n ei, 
Verkafet drin döi Arzanei, 
Der Oechsla thäit' s' hausbiern. 
Dös thäit' uns all zwöi näihern. 
Wos Sie vo meiner Zunga sog'n, 
Dau brauch'n S' öiza noni klog'n, 
Döi is ganz g'sund und g'schmeidi., 
Senn's mer ner drum nit neidi!