228
Dau macht er den Sand scho glei wider zo Göld,
Den s''raus grob'n; — — und daß er lernt kenna,
Wöi vill daß döi Groub'n zo fass'n in Stand,
Drum füllt er ss mit Wasser bis ob'n on Rand,
Mißt's 'raus mit'n Maußkroug, — dös schmeck'n,
Su braucht er ah kan' Architekt'n! —
Als Kellneri woar höi die Marie erprobt,
Mir hob'n s' alli gern g'habt, im G'sammt'n;
Oitz haut' s' a si in Geis'lhöring verlobt
Vo der Post mit an' „bessern Beamt'n“.
Doch haut mer derfoahr'n, wöi mer Auskunft eihullt,
Daß der für'n Bröiftröger die Stief'l ner fullt!
Su senn s' vo Rultur dort scho troff'n,
Den sunst is er „barfeß“ 'rum g'loff'n.
Nau kummt draf a andera Hebe in Haus,
Su wechs'ln ba uns dau die Bildal —
Allah doch, wos find' mer ba dera ball' raus.
Sunst häitt s' jo gout paßt, die Mathilda:
Recht fruchtboar is doch doͤs Graußreuth, ohni Sorg',
Denn um döi bewerbt si a gwießa „Herr Storch«,
Ho die Gäst' häitt' sie kahner versündigt,
Der Cutz ober haut ara kündigt! —
Oitz hob'n mer scho lang ah für döi an' Ersatz,
Su thout ös Ohwechs'ln nit end'n! —
Doch sitzt Jeda fröih dau scho schöi af sein Platz,
Dös freut nau in Herrn Präsidennn.
Drum woll'n mir ner Alli heunt Oab'nds ah ball ham,
Nau senn mer morg'n fröih bestimmt wieder basamm,
Denn bleib'n mer z'lang treu unsern Nestern,
Nau fraugt er: „Wou woar' mer denn gestern?“
—
z * *RE